และกล่าวคำสาบานที่จะเดินตามรอยเท้าของพ่อแม่ ฉันรอไม่ไหวแล้วที่จะได้เป็นคนจัดปาร์ตี้น้ำชา! แน่นอนว่ามันมีปัญหาเล็กๆคือพวกเขาปิดทางเชื่อมสู่บ้านของฉัน เห็นได้ชัดว่าราชินีหัวใจนั้น “เสียความเป็นปกติไปเล็กน้อย” และกลายเป็นราชินีแห่งความบ้า Wonderlandถูกประกาศว่าอันตรายเกินไป นี่ทำให้เจ้าหญิงลิซซี่ ฮาร์ทส์อารมณ์เสียมาก ลิซซี่เป็นหญิงสาวที่น่ารัก แม้ว่าเธอจะเอาแต่ตะโกนว่า “ตัดนี่ทิ้งไป!”และ“ตัดนั่นทิ้งซะ!”
Every year before the first day of school, Headmaster Grimm requests that all students attend a week of Orientation. Of course it's mandatory, but he likes to be polite. This year is special. On Legacy Day, we were to unlock the Storybook of Legends and pledge to follow our parents' fabled footsteps. I couldn't wait to throw my first Wonderland tea party! Of course, there was the small problem that they sealed the portal back home. Apparently the Queen of Hearts "lost a few cards from her deck", and became the Queen of Crazy. Wonderland was declared too dangerous. This made Princess Lizzie Hearts terribly upset, which is a shame. Lizzie's really a sweetheart, even though she's always shouting "OFF WITH THIS!" and "OFF WITH THAT!"
อย่างไรก็เถอะ เราทุกคนก็มารวมกันที่หอประชุมสำหรับงานปฐมนิเทศ ฉันพบเสมอว่าที่นั่งในห้องประชุมนั้นนั่งไม่สบายเอาสะเลย นักเรียนRoyalมีที่นั่งบัลลังก์อันน่าสบายบนระเบียง แต่นั่นก็แค่เรื่องนึง ฉันล้วงเข้าไปในหมวกวิเศษของฉันเพื่อหาที่นั่งนิ่มๆแล้วฉันก็เห็นอะไรแปลกๆ ห้องมืดๆที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม ฉันรู้ในทันทีว่าฉันกำลังจะเห็นภาพนิมิต
Anyway, we all gathered in the Charmitorium for our "Book to School" assembly. I always found the seats in the Charmitorum too uncomfortably rigid. The royal students have comfy lounge thrones in the top-level balcony, but that's another story. I dug through my magic hat for a seat cushion when I saw something strange: a dark room filled with spider webs. I knew right away I was having a vision.
มันเกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว เห็นไหม โลกนี้มันบ้าจนบางครั้งฉันมองผ่านความบ้าไปและมองเห็นอนาคต มันน่าสนุกและน่าตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะเมื่อฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงตอนไหน โชคไม่ดี ไม่มีใครเชื่อฉันเพราะอะไรสักอย่าง อ่าใช่! ในห้องที่มืดมิดนั้นมีกระจกที่แตกอยู่ มันไม่ใช่กระจกธรรมดา...
It happens from time to time. You see, the world is so crazy that I sometimes see through the madness and into the future. It's really fun and exciting, especially since I never know when it's going to happen! Unfortunately, nobody ever believes me for some reason. Oh well! Inside the dark room was a cracked mirror. And not just any mirror...
กระจกวิเศษ หมอกเริ่มจางออกไป แล้วกระจกก็มองตรงมาที่ฉันและพูดหนึ่งคำ...ราเวน
The Magic Mirror. Silky fog started slipping out, when the mirror suddenly looked right at me and spoke one word... Raven.
ภาพนิมิตหายไป แล้วฉันก็กลับมาที่ห้องประชุม ฉันพยายามจะบอกราเวนว่าฉันเห็นอะไร แต่เธอดูเศร้าและสับสนมาก บางทีครูใหญ่อาจจะพูดสุนทรพจน์เรื่องการยอมรับชะตาของตัวเองล่ะมั้ง หรือฉันอาจจะพูดภาษาปริศนาอีกแล้ว เธอรู้จักภาษาปริศนาใช่ไหม? มันเป็นภาษาที่พูดเป็นปริศนาของWonderland บางครั้งฉันก็ลืมว่าคนอื่นที่ไม่ได้มาจากWonderlandจะได้ยินแค่การบ่นแบบไม่รู้เรื่อง
The vision suddenly ended and I was back in the Charmitorium. I tried to tell Raven what I saw, but she just looked sad and confused. Maybe the Headmaster gave his usual speech about embracing your destiny. Or maybe I spoke in Riddlish again. You know about Riddlish, right? It's the riddle language of Wonderland. I sometimes forget that non-Wonderlandians just hear it as mad babbling.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น